| Spis Treści |
|---|
| Przedmowa do wydania polskiego Przedmowa do wydania rosyjskiego Część pierwsza RÓWNOWAGI TWORZENIA SIĘ KOMPLEKSÓW W ROZTWORACH I METODY ANALIZY FIZYKOCHEMICZNEJ Rozdział 1. Cele i metody badania tworzenia się kompleksów w roztworze § 1. Praktyczne znaczenie chemii związków kompleksowych § 2. Klasyczna metoda preparatywna § 3. Wady metody preparatywnej § 4. Wykresy własności i wykresy równowag Rozdział 2. Stopniowy charakter równowag tworzenia się kompleksów w roztworze § 5. Dysocjacja i tworzenie się kompleksów w roztworze § 6. Stopniowa dysocjacja kompleksów w roztworze § 7. Zależność między kolejnymi stałymi dysocjacji kompleksów § 8. Dysocjacja stopniowa i warunki równowagi § 9. Obliczanie równowagowego stężenia wolnego jonu centralnego § 10. Stała dysocjacji jako miara energii więzi chemicznej Rozdział 3. Wykresy równowag tworzenia się kompleksów w roztworze § 11. Rozwój badań procesów tworzenia się kompleksów w roztworze Praca Abbega i Bodlandera Praca Ostromyslenskiego, Joba i in Analiza fizykochemiczna § 12. Jonowe składniki układu § 13. Stany równowag w wykresie M-A-S Pola dominujących grup Przekrój typu m-a § 14. Klasyfikacja układów Niektóre zagadnienia dotyczące nomenklatury Typy równowag tworzenia się kompleksów w analizie fizykochemicznej Część druga METODY OZNACZANIA SKŁADU I STAŁYCH DYSOCJACJI KOMPLEKSÓW W ROZTWOE Rozdział 4. Wykonywanie doświadczeń § 15. Ogólna charakterystyka metod oznaczania stałych dysocjacji kompleksów Wybór serii roztworów Metoda absorpcji światła Metody elektrochemiczne Metody pośrednie I Inne metody pośrednie II Badania przenoszenia jonów podczas elektrolizy Badanie przewodnictwa elektrycznego Mierzenie szybkości dyfuzji Metoda krioskopowa i mierzenie stałych dielektrycznych § 16. Badanie wstępne Zachowanie się roztworów podczas rozcieńczania § 17. Wpływ zmiany pH roztworu § 18. Serie roztworów ze zmiennym stężeniem jednego ze składników Rozdział 5. Metoda serii izomolowych § 19. Oznaczanie składu kompleksu metodą Ostromyslenskiego—Joba § 20. Niektóre specjalne przypadki serii roztworów izomolowych Tworzenie się kilku kompleksów o różnej liczbie koordynacyjnej Sole kompleksowe słabych kwasów; produkty przyłączenia . Oznaczenie składu w przypadku, gdy jeden ze składników jest barwny. Oznaczenie składu kompleksów bezbarwnych § 21. Oznaczanie stałej dysocjacji na podstawie własności serii izomolowej Zmiana kształtu krzywej spowodowana dysocjacją kompleksu Zachowanie się roztworu kompleksu podczas rozcieńczania Rozdział 6. Serie ze zmiennym stężeniem jednego ze składników § 22. Wykresy własności kompleksów trwałych § 23. Niektóre inne metody § 24. Metoda przesuwania równowagi Opracowanie wyników w metodzie przesuwania równowagi Oznaczanie stosunku [MAn] : [M] przy pierwszym typie krzywej (rys. 28) Oznaczanie stężenia kompleksu przy drugim typie krzywej (rys. 29) § 25. Opracowanie wyników; sporządzanie wykresu równowagi Kompleksy zawierające skoordynowane aniony mocnych kwasów Układy ze skoordynowanymi anionami słabych kwasów Część trzecia BADANIA RÓWNOWAG TWORZENIA SIĘ KOMPLEKSOW Rozdział 7. Kompleksy rodankowe § 26. Rodankowe kompleksy żelaza Analiza fizykochemiczna układu Fe3+— SCN~ w roztworze Wykresy równowagi rodankowych kompleksów żelaza. Wpływ jonów chlorkowych na zabarwienie rodankowych kompleksów żelaza § 27. Rodankowe kompleksy kobaltu Metoda serii izomolowych Serie ze zmiennym stężeniem jednego ze składników § 28. Wpływ rozpuszczalników na dysocjację rodankowego kompleksu kobaltu § 29. Rodankowe kompleksy molibdenu i wolframu Metodyka oznaczania wartościowości molibdenu i wolframu w kompleksach rodankowych Skład rodankowego kompleksu molibdenu § 30. Ekstrakcja kompleksów rodankowych § 31. Ogólna charakterystyka kompleksów rodankowych Rodankowe i helodenkowe kompleksy metali Zabarwienie kompleksów rodankowych Wpływ rozpuszczalnika i jonów niekoordynowanych Rozdział 8. Kompleksy z koordynowanymi jonami słabych kwasów § 32. Ogólna charakterystyka równowag w układach zawierających aniony słabych kwasów § 33. Salicylanowe kompleksy żelaza Badania wstępne Oznaczanie składu salicylanowych kompleksów żelaza Charakter powstającego kompleksu Stałe nietrwałości kompleksów i wykres równowagi Nomogram równowagi § 34. Pirokatechinianowe kompleksy żelaza § 35. Salicylanowe i pirokatechinianowe kompleksy innych metali Salicylanowe kompleksy miedzi Salicylanowe kompleksy uranylu Salicylanowe kompleksy glinu Pirokatechinianowe kompleksy molibdenu § 36. Fluorkowe kompleksy żelaza. Badanie równowag tworzenia się kompleksów bezbarwnych Metoda serii izomolowych Oznaczanie składu na podstawie inńych przekrojów układu Oznaczanie stałej nietrwałości Obliczanie stałych w przypadku niektórych bardziej złożonych równowag § 37. Układy z reagującym barwnym składnikiem Związki kompleksowe pinacyjanolu z rtęcią Rozpuszczalny kompleks pinacyjanolu z rtęcią Kompleks potrójny P2HgJ:l Ditizoniany metali § 38. Kompleksy dwumetyloglioksymianowe Rozpuszczalność i własności kwasowe dwumetyloglioksymu Dwumetyloglioksymianowe kompleksy niklu Powstawanie kompleksu w układzie: nikiel—dwumetyloglioksym—utleniacz Dwumetyloglioksymianowe kompleksy żelaza dwuwartościowego Dwumetyloglioksymianowe kompleksy miedzi Kompleksy miedzi w środowisku alkalicznym § 39. Kompleksy nadtlenkowe Nadtlenkowy kompleks tytanu w kwaśnym środowisku Nadtlenkowe kompleksy tytanu w środowisku alkalicznym Nadtlenkowy kompleks wanadu Nadtlenkowe kompleksy innych pierwiastków § 40. Kompleksy fosforomolibdenowe i krzemomolibdenowe Ogólna charakterystyka warunków równowagi w układzie fosforan (krzemień)—molibdenian—kwas Serie izomolowe Roztwory o stałym stężeniu jonu centralnego i zmiennym stężeniu jonu koordynowanego Roztwory o stałym stężeniu molibdenianu i zmiennym stężeniu centralnego jonu kompleksu; porównanie trwałości kompleksów § 41. Układy z nierozpuszczalnymi produktami reakcji Klasyfikacja układów Pierwszy typ osadów (typ BaSO,;) Drugi typ osadów (typ HgJ2) Trzeci typ osadów (typ kriolitu) Czwarty typ osadów Rozdział 9. Układy z potrójnymi związkami kompleksowymi § 42. Cel badania kompleksów potrójnych Dwa typy reakcji w układzie MX -f- Y Niektóre własności kompleksów potrójnych i zastosowanie ich w chemii analitycznej § 43. Fizykochemiczna analiza układów zawierających potrójne kompleksy barwne Badania wstępne Oznaczenie składu izochromy Badanie równowagi w układzie potrójnym § 44. Okład: miedź—pirydyna—salicylon Sporządzenie izochromu w układzie: miedź—pirydyna—salicylin § 45. Układy: miedź—glikokoł—salicylan i miedź—chinolina—salicylan Izochromy w układzie: miedź—glikokol—salicylan Układ: miedź—chinolina—salicylan § 46. Równowaga tworzenia się i budowa kompleksów potrójnych Zdolność różnych jonów do tworzenia kompleksów potrójnych Wpływ salicylanu na więź miedź—pirydyna Wpływ pirydyny, obecnej w sferze koordynacyjnej, na więź miedzi z anionem kwasu salicylowego Wpływ drugiego jonu salicylanowego na więź miedzi z pirydyną Zagadnienia budowy kompleksów potrójnych Skorowidz |